to, co nie wypowiedziane...

Ty chyba rzeczywiście powinnaś zdawać do szkoły aktorskiej. Minęłaś się z powołaniem. I nie chodzi tu tylko o Twoje 'parcie na szkło', ale przede wszystkim o wybitne zdolności aktorskie.. płacz na zawołanie, kwiecista mowa, robienie ze mnie potwora... Twoim przyjaciołom nie wolno być ze mną, bo oni są "twoi"..to Twój orszak, który ma klękać, ilekroć księżniczka tupnie nóżką. Jestem dla Ciebie zbyt silna. Zagroziłam Twojej pozycji, więc mnie eliminujesz najbardziej paskudnymi środkami. Udaje Ci się. Niszczysz mnie psychicznie. I masz,co chciałaś. Zostawię ich... Ja sobie poradzę. Nie będę jęczeć, że mi tak źle i błagać ich o chwilę uwagi. Po prostu odejdę. Nie będziesz mnie niszczyć i nareszcie będziesz szczęśliwa. Z dzisiejszym dniem skończyło się wszystko... Żałuję, że Twoim rodzicom nikt  nie przeszkadzał w beztroskim wychowywaniu Ciebie. Stworzyli potwora... Jedyne, co mnie teraz pociesza, to stare, mądre słowa: "wszystko, co robisz, wróci kiedyś do Ciebie". W Twoim przypadku - oby wróciło z procentem...

A miała być taka wspaniała przyjaźń.. To, co nas połączyło, było dla mnie jak sen. Zaczynałam zdanie, a Ty kończyłeś je za mnie. Lubiliśmy te same filmy,książki, muzykę, lody miętowe z czekoladą i paszteciki tylko z serem, sok porzeczkowy.. Łączyły nas rzeczy poważne i te wszystkie drobiazgi. Wiedziałam, że z Tobą mogę rozmawiać o wszystkim i zawsze.. Nocne rozmowy zbliżały nas do siebie, ale ja wciąż nie chciałam wierzyć, że z Twojej strony to coś więcej... Spędzaliśmy ze sobą bardzo dużo czasu.. Dzięki spacerom z Tobą odkryłam, że nasze miasto jest piękne nawet nocą.. I wtedy zapytałeś mnie, czego ja oczekuje po naszej znajomości. Źle się wtedy zrozumieliśmy, ale w końcu zdecydowaliśmy. Chciałeś, bym nauczyła Cię kochać..choć ostrzegłeś, że możesz nie podołać.. Zaryzykowałam. To był najpiękniejszy miesiąc w moim życiu. Tyle krzywd przecież zaznałam, a tu nagle ktoś potrafi mnie szanować, dbać o mnie... Rozkwitłam jak kwiat, uwierzyłam w siebie..przecież zawsze mówiłeś, że zasługuję na to, co najlepsze... Nikt nie dał mi tyle szczęścia, zawsze były tylko kłamstwa, płacz i ból.. W końcu uwierzyłam, że też mogę mieć swoją małą krainę szczęścia... I kiedy to wypowiedziałam, czar prysł. Nagle powiedziałeś, że nie umiesz mnie pokochać, że przez chwilę Ci się wydawało, że to to, ale pomyliłeś się, żenie chcesz mnie okłamywać, udawać czegoś, ranić mnie..że jesteś egoistą i nie potrzebujesz do szczęścia drugiej osoby. Byłeś głuchy na moje prośby..Poddałam się. Nie mogłam zrozumieć Twoich słów, nadal nie mogę. Wszyscy Twoi przyjaciele mówili, że nigdy Cię takim nie widzieli,że przy mnie się zmieniasz, ożyłeś... Obiecałam Ci ratować tę przyjaźń. Jestem świetną aktorką... Z każdym dniem upewniam się co do tego, że Cię kocham. Dałeś mi nowy świat, odkryłeś nową mnie... Ktoś mi to zabrał... Nie wiem, ile jeszcze starczy mi sił, by patrzeć jak Twoje życie toczy się beze mnie... Ostatnio powiedziałeś, że jestem Ci potrzebna, że nie pozwolisz mi odejść ze swojego życia. Ale uciekasz, ilekroć wykonuję w Twoim kierunku ciepły gest, jakbyś się czegoś bał... Mówisz: "nie rozczulaj się nade mną"..a wiesz, że ja nie umiem inaczej... wiem, że mnie wspierasz na tyle, ile jesteś w stanie. Ale niedługo zabraknie mi sił by dalej grać tę swoją rolę....

Megalomania. Umiłowanie fikcji. Fałsz. Obłuda ... Zadziwia mnie zawsze to, że komuś więcej przyjemności sprawia wywołanie czyichś łez niż uśmiechu. Czy tak jest łatwiej?

Zniszczyć, zdeptać, zagryźć.. a wszystko sprytnie obmyślone realizować tak, by "dziurki nie zrobić, a krew wypić".

Najpierw mnie to śmieszyło. Potem irytowało. Potem zaczęło niszczyć. A teraz nie mam już sił.

Nie jesteśmy w piaskownicy. Jesteśmy dorosłe. A w Tobie wciąż jest to małe dziecko, które na tupnięcie nóżką musi mieć, co chce "teraz, zaraz już, bo jak nie, będę płakać" ..

"Odebrałaś mi przyjaciół. Oni nie chcą się ze mną bawić. A to ja mam na nich monopol, bo znam ich dłużej".. rozpieszczona księżniczka sama zniszczyła swój zamek, a teraz szuka winnego, by został ścięty...

Eh...piszę trochę bez ładu i składu, ale absurd tej sytuacji sprawia, że słowa przychodzą z trudem... Zostaję ukarana za to, że potrafię słuchać, być przyjacielem, bez względu na wszystko. Zawsze myślałam, że to moje zalety, jedne z niewielu zresztą. A teraz ta Twoja wojna podjazdowa, prowadzona za pomocą niczystych środków,robi ze mnie potwora. Wolę gnić w samotności,niż pozwolić się niszczyć. I pomyśleć, że jeszcze niedawno, dałabym się za Ciebie pokroić... Słyszę o sobie tyle ciekawych rzeczy, że powoli zaczynam w nie wierzyć. Może rzeczywiście taki ze mnie potwór.Nie jestem plastelinką - nie możesz mnie uformować na swojego podnóżka, nie jestem kukiełką - nie możesz mną sterować. Moja wina....

"...pomyślałam sobie, że jak już nie ma miłości, jak odejdzie albo umrze, to człowiek nie ma już nic lepszego do zrobienia, niż tylko pić i pić i skończyć marnie, bo niby dlaczego nie. (...)dopóki się kocha, dopóki się za czymś w życiu biegnie, o kulach, albo po omacku, kuśtykając albo jakkolwiek, dopóki tak jest to jeszcze warto żyć, a jak już nic nie ma, to lepiej zgłupieć, zszarzeć, zmiąć się jak dziurawe palto, wyświechtać, żeby ludzie się krzywili, odsuwali, żeby została już tylko pogarda i tylko zniszczenie,żeby przekreślić całego siebie"

                                                                                                                      "Moiry"

mówisz, że zrobiłam się sarkastyczna. To nie sarkazm, to serce skute lodem. Od kiedy udajemy, jak nam fajnie, gdy jesteśmy tylko przyjaciółmi, nie umiem oddychać swobodnie. Siłuję się z wolą... Mogę Ci to wykrzyczeć. Nie. nie potrafię...